Who are the Filipinos?

Seven descriptions of the Philippines and the Filipinos
as reflected on the book
“Himagsikan ng mga Pilipino Laban sa Kastila”
by Artemio Ricarte

These descriptions may not fit the present Filipino people, but this is what the Philippines is, during Artemio Ricarte’s time, when Filipinos are striving to be freed from Spain.

The FILIPINOS had developed a deep love for their country and hatred over Spain’s control through the great writings of our heroes.

“Ang pagkalat ng "Noli me Tangere" at ng "Filibusterismo" ni Dr. Rizal na nagkapasalin-salin sa kamay ng mga Pilipinong mulat, at ng pahayagang "Kalayaan" sa kamay naman ng mga kasamang mamamayan, ay siyang nagpasiklab sa damdamin ng lahat ng mnga Pilipino laban sa kapangyarihang kastila sa Kapuluan, at sa gayo'y mabilis na lumaganap ang Katipunan sa lahat ng sulok ng Pilipinas, lubha pa sa mga bayan at pook na kalapit ng Maynila. Sa bisa ng pahayagang "Kalayaan" na nililimbag sa tagalog, ang mga taong bayang may katamtamang pinag-aralan ay madaling nakaunawa ng karima-rimarim at kakila-kilabot na kalagayan ng bayan sa lilim ng isang malupit na pamamalakad; kaya pu-puo at madalas na daan-daan katao ang buong pusong nagpapatala sa Katipunan.”

Jose Rizal’s and other heroes’ writings not only created our national identity. It also awakened the Filipinos, crystallized the feeling of hatred against Spain for their oppression and made them strive for independence.

The Filipinos deep love for their country was expressed through the revolution.

“Kapagkarakang umalingawngaw ang napakatinding tinig ng Panghihimagsik sa kalawakan ng Pilipinas, na nilikha ng di mangalanang pamamaslang ng mga kastila at mga pilipinong maka-kastilaan, na sa balanang taong-baya'y ginagawa, nang walang itinatanging matanda ni bata, lalaki ni babae, lalung-lalo na ng mga nagsipag-aral at nakaririwasa, na may kabansagan sa kanilang mga kababayan, at gayon ding yaong tmga walang kadahi-dahilang fanghuhuli, pngpapatapon at madalas na pagpapabaril nang walang litis-litis, tungkol sa hini-hinalang mga pagkakasala .”

Filpinos, saturated with their hatred, thought of Revolution as the best way to gain freedom.

Our national hero, Jose Rizal said,
“Kapag ang isang bayan ay sinisisilan; kapag niyuyurakan ang kanyang dangal, puri at lahat ng kalayaan; kapag wala ng natitirang wastong paraan upang tutulan ang panggagaham ng nangakakasakop; kapag inalintana ang kanyang mga pagdaing, pagsamo't, pananambitan; kapag hindi man lamang pahintulutang tumangis; kapag pinahi sa puso ang huling pag-asa, ay... talaga... talagang-talaga... na wala ng dapat gawin kundi pigtasin, sa mga dambanang nakapangingilabot, ang SUNDANG NANG PANGHIHIMAGSIK.”
The Filipino people love social gatherings and feasts.

“Ang pagdiriwang sa Ntra. Sra. de Soledad sa San Francisco de Malabon — Sa ilalim ng pamamatnugot ng pamahalaang Magdiwang ay ipinagsaya ng buong dingal ang pista ng Ntra. Sra. de Soledad noong ika-8 ng Nobyembre, 1896, at sa pistang yao'y dumalo ang maraming pinunong naghihimagsik sa iba't-ibang bayang nasasakop ng Magdiwang; si Pari Manuel P. Trias ang nagmisa, bagay na kusa nitong inihandog alang-alang sa kapistahan ng bayan. Ang pistang ito, nang mga panahong tahimik pa at una sa Panghihimagsik, ay ikinaganyak, hindi lamang ng lahat na naninirahan din doon, kundi pa naman ng maraming taga iba't-ibang lalawigan ng Kapuluan, na mga mayayaman at may katamtamang pamumuhay, bagamat hindi gawa marahil ng mga hima-himalang sinasabing ipinakikita ng Birhen, kundi sa mga larong monte, pangginge, pakito, ripa, atb., na pinababayaan nagkalat ng mga may-kapangyarihan, samantalang nagpipista. Ang sabong ay tumatagal doon ng siyam na araw na sunud-sunod.”

“27. — Ang paglusob ng Heneral na kastilang si Don Ramon Blanco at Erenas — Samantalang ang mga pinunong naghihimagsik sa pamahalaang Magdiwang, ay wiling-wili sa kasayahan ng pista sa San Francisco de Malabon, ang mga bayan namang Bakood, Cavite el Viejo at Nobeleta, ay pinagkakanyon ng mga pangdigmang-dagat na kastila, ng kuta ng kabesera, at ng mga tanggulan ng.Binakayan at Dalahikan noong ika-8 ng Nobyembre, 1896.”

“f — Ilang araw lamang pagkaraan ng tinuran dito, ay idinaos naman ng mga taga Naik ang taonang pagdiriwang sa kanilang pinipintuhong patron, at ilang pinuno ng Sangguniyang Magdiwang, ay burnigkas ng mga talumpating pangpaalab ng mga kalooban, mula sa isang tribunang sadyang itinayo na gaya rin ng sa San Francisco de Malabon. Sumunod sa pista ng Naik ang sa Ternate, na pagdadapit-hapon ay nagkaroon din ng talumpatiang magigiting;”

Celebration of Fiestas has already been incorporated in our culture for the Spaniards had been acculturing us with these for four centuries. Fiestas prove that Filipinos are jolly people. However, I do not think it is good for it dictates people to prepare feasts even if they do not have food at their own table.
Filipinos are united although not fully for they are prouder calling themselves Kabitenyo, Pampangeno, etc rather than be called a Filipino.

“Ang lahat ng mga naghalal ay kaibigan ni G. Emilio Aguinaldo at ni G. Mariano Trias na noon ay nangagkakaisa, samantalang si Bonifacio ay tinitingnan nila ng may hinalang tingin, gayong nakapagpakilala na ng isang kaasalang malinis at pusong buo, at ito'y dahil lamang sa siya'y hindi tubo sa Kabite; ito ang sanhi ng kanyang pagdaramdam”.
Due to the separation of the islands, Filipinos had a hard time to unite as one people living in a country. They took much pride presenting themselves as coming from an island rather than presenting themselves as Filipinos. Instead of fighting the common enemy, the colonizer, they were fighting between themselves on who is better.
The Revolution probably did not work out because of this. Even the leaders of the revolution were competing among themselves. Leaders coming from the elite group, most of them Cavitenos, are too proud of themselves that they don’t think they should be headed by someone who had no good background even if that person is of most worthy, for unlike them, the person has no personal, selfish intention.
The Revolution in the Philippines was not purely noble for most of the leaders use the revolution to achieve their selfish goals.

“Kung pag-iisiping si G. Aguinaldo ang una-unang dapat managot sa di niya pagsunod at sa di pagkilala sa naturang pinuno ng Katipunan a kanya ring kinaaniban; kung pagbubulay-bulayin ang pagkakasundo ng lahat ay siyang tanging angkop na lunas sa mapanganib na kalagayan noon ng Panghihimagsik, ang dahil at layon ng pagpatay, ay di maikakait na bunga ng mga damndaming nakasisirang totoo ng puri sa Panghihimagsik; sa paano't paano man, ang gayong katanmpalasanan, ay siyang masasabing unang tagumpay ng kasakiman ng isang tao laban sa tunay na pag-ibig sa bayan.”
The birth of the Katipunan is one of our history’s turning points for the fight for independence had been transferred from the illustrados to the ordinary people. Truly, Bonifacio sees the revolution as the way to achieve independence, however, some leaders like Aguinaldo, are willing to give up what his countrymen have been fighting just for money?
The Philippine Revolution that our heroes started was gone to waste when the United States of America stepped in.

“Ang mga bagay-bagay at pangyayaring di lubhang maliwanag ang pagkakatala rito o magusot ang pagkakasalaysay, ay siyang lalong may matingkad na uri, kaysa tunay na mga nangyari sa buong buhay ng Panghihimagsik ng Katipunan. Ang watawat nito na nakita naming sumilang at pinagmamalas pa rin nang mamatay, ay pinalitan ng bandilang may tatlong kulay, noong ang pangdigmang-dagat na kastila ay supilin ni Dewey sa loob ng Maynila nang 1 araw ng Mayo, 1898 at magbalik dito mula sa Hongkong si G. Aguinaldo, bandilang may tatlong kulay na napaukol sa ikalawang Panghihimagsik laban sa Pamahalaang Kastila, na dapat makilala sa tawag na "Insurreccion Dewey-Aguinaldina". Ngunit ang bandila mang yaong ipinalit, matapus mapawagayway nang buong pagmamalaki sa lahat ng sulok ng Kapuluan, ay pinagpahamakan ding yurakan at paggutay-gutayin ng lagi nang mapanagumpay na bandila ng Estados Unidos, na siyang kinasisilungan ngayon, nang buong pagkakatiwala, ng Kapuluang Pilipinas sa gitna ng tinatawag na Panahon ng Kaliwanagan”.

Gambling was one of the vices of the Filipinos.

“Nang mga huling araw ng Marso ng 1897 ay inawit ang Te-Deum alang-alang sa kapayapaan ng Pilipinas, hindi sa gitna ng maningning na pagdiriwang, na gaya ng karaniwang ginagawa ng nakasasakop na kastila sa mga ibang panahon at pagkakaton; ang ikinatangi lamang sa pangkaraniwan, ay ang pagtutulot ng mga palarong bawal na maibigan ng madla; kaya pati sa mga lansangngang hayag at mga panulukan, ay nagkalat, kungdi ang sabong, ay ang larong monte, pangginge, pakito, ripa at huweteng.”

Just like fiestas, gambling is also one of the bad things the Spaniards had taught us.